Dyskryminacja w powszechnym rozumieniu oznacza rozróżnienie (ang. discrimination) i polega na nieprzychylnym, wręcz gorszym traktowaniu jednej osoby lub grupy osób w stosunku do innych, będących w podobnej sytuacji. Dzieje się to wtedy, gdy dana osoba lub grupa osób wyróżnia się ze względu na pewną odmienną cechę, tj. płeć, narodowość, niepełnosprawność, wyznawaną religię, własny światopogląd, status społeczny i ekonomiczny czy inną rasę (takich cech jest znacznie więcej).
Dyskryminacja to bezprawne pozbawienie lub ograniczenie praw wynikających ze stosunku pracy albo nierówne traktowanie pracowników ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, narodowość, rasę, przekonania, zwłaszcza polityczne lub religijne oraz przynależność związkową, orientację seksualną, a także przyznanie z tych względów niektórym pracownikom mniejszych praw niż te, z których korzystają pracownicy znajdujący się w tej samej sytuacji faktycznej i prawnej (art. 11(3) K.P.).
W ustawodawstwie wyróżnia się dwa rodzaje dyskryminacji: bezpośrednią i pośrednią.
Dyskryminacja bezpośrednia ma miejsce wtedy, gdy osoba dyskryminowana jest w sposób jawny, bezpośredni i celowy z uwagi na swoją odmienność, np. kolor skóry, inne wyznanie religijne, niepełnosprawność czy płeć. Ta odmienność powoduje gorsze traktowanie danej osoby od innych.
Dyskryminacja pośrednia ma miejsce wtedy, gdy pracownik nie jest wprost źle traktowany, ale pojawiają się subtelne różnice w warunkach zatrudnienia. Ten rodzaj dyskryminacji może być kierowany w stosunku do jednej osoby lub większej grupy pracowników.